Home is where the heart is!

Lieve, lieve mensen!

Na mijn vorige update heb ik nog 1,5 week bij de Berghut gewerkt. Die tijd ben ik druk geweest het nieuwe team in te werken. Een leuke nieuwe uitdaging! Mijn laatste week bij de Berghut, was de Inspiratieweek. Deze week hadden we gasten die door Hans & Nel waren uitgenodigd, om op die manier een groep afwisselende, inspirerende mensen bij elkaar te zetten en te zien wat er verder zou gebeuren. En dan kom je er dus achter dat een week eigenlijk te kort is om iedereen echt te kunnen spreken. Lange wandelingen, de tocht naar een almhut van vrienden van afgelopen winter en een heerlijk weerzien, een duik in een IJSKOUD bergmeertje, een bezoek aan een typisch Oostenrijks kerkje op een heuvel met adembenemend uitzicht, prachtige gesprekken, bijzondere mensen, het delen van ervaringen, genieten van het donker, de rust, de stilte, de maan, de sterren, vuurvliegjes, enorm indrukwekkend allemaal.

Een betere afsluiting van mijn tijd in de Berghut, had ik me niet kunnen wensen. Wederom heb ik onwijs veel geleerd, ben ik mezelf tegengekomen, zijn angsten waarheid geworden, maar ben ik er ook achter gekomen dat, als ik mezelf open durf te stellen en eerlijk ben, hoe moeilijk ook, ik er sterker en wijzer uit kom. De Inspiratieweek heeft voor mij de puntjes op de 'i' gezet, waardoor ik afscheid kon nemen van de Berghut, met het gevoel: het is goed zo.

Na de Inspiratieweek ben ik verhuisd naar het huis van vrienden Esther & Edwin, die iets verderop in een zijdal wonen. Bij hun kreeg ik een eigen appartementje, maar ik moet zeggen dat ik er weinig gebruik van heb gemaakt. Ik sliep er wel, maar verder was ik altijd bij hun te vinden. Overdag, als zij aan het werk waren, genoot ik van de rust, de hond en de paarden om me heen. Op een aantal dagen lesgeven en wat losliggende klussen voor de Berghut na, had ik nu soort van vakantie. Nog even niet te veel nadenken over de toekomst, maar even genieten van hier en nu! Veel wandelen, vooral met Lotte. We zijn het prachtige Krumltal in geweest, met een geocache aan het eind, sneeuw, tig watervallen, gieren, marmotten, steenarends, echt prachtig allemaal! Ook nog een wandeling naar de Hochalm, waarbij we verdwaalden en dwars door een open stuk met allemaal gaten, boomstronken, distels, enz, omhoog moesten klimmen.Lang leve de GPS! Om vervolgens op de piste uit te komen, die ik gewoon niet herkende! Dat ziet er anders uit in de zomer! Ik wist helemaal niet dat er hier een pad liep!

Met Esther ben ik nog een ochtend naar de HengstAuftrieb geweest. Rauris staat bekend om dit jaarlijkse evenement, waarbij 11 gave Hengsten bij elkaar worden losgelaten, om te kijken wie de sterkste is en uiteindelijk de baas van de 'kudde' wordt. Gaaaaaaaf!

Ook nog een ochtend wezen raften met collega's Lotte & Belle. Dat was wijs! Weer even heerlijk wat anders, met andere mensen. Leuk was, dat ik de raft-instructeurs allemaal kende van afgelopen winter, aangezien deze jongens afgelopen winter ski/snowboard-instructeur waren in Rauris. Wat een vervelend leven heb je dan!

Nog lekker een aantal keer wezen paardrijden met Esther of Lotte, waarbij ik me weer afvroeg waarom Nederland toch zo plat en druk is?! Maar goed, extra genieten dus! Vooral van het rijden tussen de koeien ende watervallen, met gaaf uitzicht.

Inmiddels had ik besloten een treinticket naar Nederland te boeken. Op mijn laatste avond in Oostenrijk ben ik nog bij de Berghut geweest om gedag te zeggen. Dat was een bijzondere avond. Er waren hele muzikale gasten, dus toen ik aankwam stond de piano buiten bij het kampvuur. Dat maak je toch niet elke dag mee. Een prachtig heldere avond, mooie muziek, beetje meezingen, de warmte van het vuur... wat wil je nog meer? :)

Inmiddels ben ik alweer 1,5 week in Nederland, in mijn oppashuis in Eemnes. Hier kan ik de komende wekennog even genieten van de rust en de ruimte, niets moet. Waar ik erg blij mee ben, is dat ik, in tegenstelling tot de vorige 2 keer dat ik terug kwam uit het buitenland, echt aan het genieten ben van alles. De ruimte om me heen, de uitgestrektheid van de polder, de paarden aan huis, mooie zonsondergangen, lieve mensen om me heen en tijd voor mezelf. Ik ben niet meer zo hysterisch op zoek naar iets om te doen. Ik geniet van hier en nu en ik ben rustig aan een beetje aan het rondkijken naar wat ik verder wil gaan doen, maar er is geen druk. Het komende jaar blijf ik waarschijnlijk wat meer in de buurt, voor diegenen die meer willen weten: you know where to find me! :)

Thanks for following again!

Liefs en tot snel? :)

Lente in Rauris

Lieve allemaal,

waar ik mijn vorige blog afsloot met te vertellen dat ik zoveel nieuwe inspiratie had opgedaan, werd mijn wereldje toen ik eenmaal weer in Nederland was, meteen weer een stuk kleiner. Ik miste de ruimte, de bergen en de rust om me heen. Opeens leek het weer lastiger om vervolgplannen te maken. Ik bleef veel contact houden met Hans & Nel van de Berghut, via de mail en skype. Ik was nog geen twee weken thuis toen ze me vertelden dat ze het zomerteam compleet hadden, maar dat hun zomerkok pas eind juni kon beginnen met werken, terwijl de eerste gasten begin juni aan zouden komen. Na wat overleg besloot ik half mei weer terug te gaan naar de Berghut, om daar eerst 2 weken allerlei losliggende klussen te doen en om vervolgens 3 weken te koken.

Nu ben ik dus alweer bijna 4 weken terug in Rauris. In de trein heb ik veel zitten lezen, maar zodra we weer in Oostenrijk waren heb ik mijn ogen uitgekeken. Heerlijk om weer in de bergen te zijn, gaaf om te zien hoe de toppen nog volop wit zijn en bizar om te zien hoe de dalen, in tegenstelling tot een paar weken daarvoor, super begroeid en groen zijn. Ik werd hier weer warm onthaald en het voelde alsof ik thuis kwam na vakantie. De kids charterden me meteen om te voetballen in de tuin, die prachtig gekleurd door alle bloemen was, en mijn wandelschoenen heb ik meteen tevoorschijn gehaald. 's Middags Esther een bezoek gebracht en een heerlijke wandeling gemaakt. Toen ik op de berg tussen de koeien met koeienbellen liep, voelde ik me echt weer in Oostenrijk. Heerlijk! Ik heb afgelopen winter genoten van alle sneeuw, maar dit heeft ook echt wel wat! Nog steeds kan ik vol verwondering op plekken komen die ik nauwelijks herken zonder sneeuw.

De eerste week na mijn terugkomst heb ik weer allerlei klussen in en om het huis gedaan, op de kids gepast en had ik ook een tweede baan erbij. Vlakbij de Berghut liggen namelijk een camping, hostel en hotel. De eigenaar hiervan heeft vorige zomer een stal laten bouwen en heeft hier nu 8 paarden staan. Aan het eind van de winter had hij me al gevraagd of ik de zomer bij hem wilde komen werken om paardrijdles en buitenritten te doen voor camping-, hostel-, hotelgasten en lokalen. Toen zag ik er weinig uitdaging in en was ik niet zo'n voorstander van zijn andere eisen, maar om naast mijn werk in de Berghut wat meer met paarden te kunnen werken (en mijn Duits te oefenen) is natuurlijk wel erg leuk! Zeker aangezien ik het werk met de paarden afgelopen winter zo gemist had. Meteen na mijn terugkomst werd ik benaderd met de vraag of ik les wilde geven aan meiden van een schoolklas die hier op kamp zouden komen. Van de 5 dagen dat ze hier waren heb ik ze 3 dagen les gegeven. Poetsen, rijden, veel spelletjes, zonder zadel, natural horsemanship en buiten rijden. De eerste ochtend heb ik nog voornamelijk in het Engels les gegeven, maar de tweede en derde dag ging al volledig in het Duits. Volgens mij heb ik in die drie dagen meer geleerd dan in het hele winterseizoen! Leuk is ook dat 1 van de paarden daar te lastig is voor de kinderen, omdat het nog een heel jong paard is. Al snel kwam ik erachter dat ik wel op zoek ben naar zo'n uitdaging. Ik heb dat paard 2 dagen mee gehad op buitenrit en ze vond het heel erg spannend, maar is nog wel zo jong en onbevangen dat ze zich laat overtuigen en je vertrouwt als je dit verdient. Voor mij dus ook helemaal leuk!

Het tweede weekend hier was het onwijs lekker weer. Op zaterdag ben ik met de familie mee geweest op een wandeling naar nieuw ontdekte bronnen. Prachtig mooi verstopt tussen de bomen is een rustgevend meertje te vinden, met watervalletjes en moerasachtig landschap. De dag erna ben ik met Esther & Edwin het andere zijdal in geweest voor een wandeling. Ik had geen idee dat dit dal nog zo ver doorliep! Waar je in de winter soms niet eens bij het laatste restaurant kon komen, konden we nog nu tientallen kilometers doorlopen. Overal waren nog ijsvlakken te zien die met lawines naar beneden waren gekomen en nu nog langs de beek lagen. Bij de almen zagen we eigenaren voorbereidingen treffen voor de zomer, prachtig hoe alles en iedereen weer tot leven lijkt te komen!

Dat weekend kwam ook collega Lotte aan, waardoor ik niet langer alleen aan het werk was. We hebben in de week die volgde beide super hard gewerkt, want het is echt onwijs veel werk om het huis in die laatste week voor de opening weer gasten-klaar te krijgen. Lange dagen, veel opruimen, schoonmaken, nieuwe gerechten uitproberen en helaas weinig tijd om wandelingen en geocaches te doen. Ik had een activiteiten-lijstje gemaakt, maar alles is nog even in de kast gezet! Wel nog wat wezen hardlopen, aangezien ik 's ochtends steeds heel vroeg wakker was. Ook echt genieten dat je hier 's ochtends vroeg kan gaan hardlopen door het dorp en dat je gewoon bijna niemand tegenkomt. Wat een luxe! :) Toen M&M-verslaafde Hans later die week jarig was, hebben we een grote M&M-taart voor hem gemaakt, waar hij zo blij als een kind mee was, haha! Leuk om die waardering te zien :)

De dag voor de opening kwam ook Janne aan, waarmee ons team voor de eerste 3 weken van juni compleet is! Dus, we zijn klaar voor de schrijfweek! Niet zo uitgerust als we zouden willen, maar we zijn er echt klaar voor! In de schrijfweek kwamen er 12 mensen om hun volle aandacht te kunnen hebben bij het schrijven van hun boek. Hele interessante mensen, prachtige verhalen, diepgaande gesprekken en een continu goed gevuld huis, zijn de begrippen die centraal stonden in deze week. Voor mij betekende deze week ook het weerzien met een aantal gasten, wat me erg goed bleek te doen. Ook fijn was de regelmaat in werktijden die iets meer terug begon te komen. Geen werkdagen meer van 's ochtend vroeg tot 's avonds laat, maar 'gewoon' de eind-middag/avonden, een paar hele dagen en een aantal lunches erbij. Heerlijk om overdag even wat meer tijd te hebben voor wat wandelingen, geocaches, vrienden en paarden!

En dan, midden in de schrijfweek: mijn verjaardag! Waar ik me toen ik wakker werd nog alles behalve jarig voelde, veranderde dat snel toen ik al vroeg een telefoontje kreeg en er voor me gezongen werd. Toen op weg naar de badkamer werd er voor me gezongen en even later in de keuken weer. Dat is fijn! :) Met Lotte een verjaaardagsbuitenritje gemaakt op mn favo paardje, heerlijk door de bergen, genieten, genieten, genieten! Bij terugkomst in de Berghut met het team nog even taart gegeten (home made, ook lief!) en daarna aan het werk. Tijdens het werk kwamen er om de haverklap gasten de keuken in om me ook even te feliciteren. Nog lieve kaartjes en nog meer lieve telefoontjes gekregen, 's avonds met de gasten 'weerwolven' gespeeld en ook nog eens veel lieve berichtjes via facebook enzo. Net als vorig jaar merk ik toch dat het me goed doet dat mensen, ondanks mijn afwezigheid, aan me denken! :)

De dag na mijn verjaardag hadden Lotte en ik samen een dagje vrij. We hebben de auto gepakt naar het einde van het dal, waar in de winter de sneeuwschoenwandeling wordt georganiseerd. We konden hier met de auto al tot 1600meter komen, waarna we, puur aan de hand van de GPS, een wandeling zijn gaan maken. Heerlijk hoe we het allebei leuk vinden om rare avontuurlijke dingen te doen, zoals dwars door een beek omhoog klimmen over de rotsen. Ons doel was een geocache bij een waterval, maar de weg er naar toe bleek nog niet helemaal sneeuwvrij te zijn. Leuke foto's van ons in zomerkleding in de sneeuw dus! :) De waterval was erg gaaf, alleen de sneeuw eromheen was nog lang niet verdwenen, dus de geoache hebben we helaas niet kunnen vinden. Nadat ik bijna naar beneden was gestort hebben we het maar opgegeven. ;)

De wekelijkse boodschappen in Zell am See proberen we zo veel mogelijk te combineren met bezoekjes aan het meer, wandelingen met gaaf uitzicht op het meer, enzo. Ook leuk dus. Nog een heel groot hert daar in het bos gespot, gaaf!

Afgelopen zaterdag ging voor ons een rustigere week in, met als gasten alleen een journaliste en wat vrienden van Hans & Nel. Zondag zijn we met z'n allen naar de Kitzlochklamm geweest. Ingepakt in regenjassen poncho's vanwege het weer, maar het heeft eigenlijk wel wat als je in zo'n kloof loopt. De ingang van de kloof is bij Taxenbach, waar we de auto's neer hadden gezet. Leuk is, dat je ook aan de andere kant de kloof uit kan, waardoor je door kan lopen naar Rauris, wat we met de gasten hebben gedaan. Mooie wandeling en zo leuk om nieuwe dingen in dit dal te ontdekken!

Afgelopen dagen ben ik weer druk aan het lesgeven geweest. Veel beginners en eigenwijze paarden, dus mijn geduld is weer flink op de proef gesteld! Daarnaast liepen een aantal meiden te grappen dat ik altijd sarcastisch was, maar volgens mij heeft dat meer te maken met de moeite die ik heb om emotie over te brengen in het Duits. ;) Veel ochtenden vroeg op om 's ochtends en sommige middagen les te geven, om daarna weer hier te moeten koken. Lange dagen dus, maar ik merk dat het buiten zijn en het werken met de paarden me enorm veel energie geeft. Wederom hebben ze me gevraagd de hele zomer met de paarden te blijven werken, maar ik ben er wel echt achter dat ik op deze plek weinig nieuws kan leren, dus wat ik er verder mee ga doen, is nog onduidelijk. Gister met Lotte nog een kort buitenritje gemaakt over een gaaf pad wat lang afgesloten is geweest. Echt even genieten nu dus. Mn jonge paardje ging ook al stukken beter, leuk, leuk, leuk! Daarnaast gister eindelijk iemand ontmoet waar ik, gericht op de toekomst en op het leren van nieuwe dingen, misschien wel wat mee kan. We hadden al maanden contact, maar het kwam er steeds niet van. Als dat dan eindelijk toch gebeurt, doet me dat duidelijk ook goed. Dat heeft er ook mee te maken dat ik steeds makkelijker in het Duits ga praten, zo wordt mijn doel van het begin van afgelopen winter misschien op een andere manier, alsnog bereikt!

Verder ben ik nog niet veel verder gekomen met mn plannen voor de toekomst. Ik weet ongeveer wat ik wil, maar nog niet hoe, waar en op welke termijn. Wel is duidelijk dat ik vooralsnog geen haast heb om naar Nederland te komen, dus als mijn werk bij de Berghut de 23e stopt, kom ik waarschijnlijk nog niet naar huis. Het plan is om in ieder geval nog 1 a 2 weken hier te blijven. Om even wat meer tijd voor mezelf te nemen, om te genieten van het moois om me heen en om verder te kijken wat ik hier nog voor mogelijkheden heb. In principe ben ik de laatste 3 weken van juli wel in Nederland, maar dat hangt ook nog van het een en ander af. Als mensen me hier vragen hoe lang ik nog blijf zeg ik steeds: in principe nog een paar weken, maar met mij weet je het maar nooit. :)

Klusweken en nieuwe inspiratie

Lieve allemaal,

Ik zit deze blog te typen,in de auto op weg naar Nederland. Op het moment dat dit online komt ben ik dus weer in het land! 4,5 maand zijn voorbij gevlogen, waarbij de 6 weken na mijn laatste blog, in het teken hebben gestaan van verandering, vernieuwing, afsluiting en heel veel inspiratie.

Na mijn vorige blog draaide de Berghut nog 2,5 week op volle toeren. Nog meer rolwisselingen, veranderingen met personeel, nieuwe interessante gasten en leuke bezigheden. Mijn werkzaamheden gingen inmiddels zo automatisch dat ik meer tijd en energie kon steken in andere dingen, andere mensen, mezelf en nadenken over de toekomst.

Met een engelse vriendin, heb ik, na lang aandringen van de jongens, besloten mezelf eens op een snowboard te wagen! Nadat Kent ons even goed op weg had geholpen de eerste anderhalf uur, zijn we de dag erna samen nog een hele tijd aan het oefenen geweest. Wat een leuke nieuwe uitdaging!! Halverwege die tweede dag kon ik zonder te vallen de oefenwei af komen, maar bochtjes bleken toch echt wel super moeilijk! Helaas heb ik verder niet meer kunnen oefenen, omdat de oefenwei de week erna werd gesloten omdat er in het dal bijna geen sneeuw meer lag. Om al na die 2 halve dagjes de gondel omhoog te nemen was me iets te fanatiek en onverantwoord, maar ik heb wel weer iets leuks en nieuws ontdekt. Daarnaast kon ik na een seizoen met zo onwijs veel sneeuw en met zoveel snowboarders om me heen natuurlijk niet weggaan zonder een keer op een board te hebben gestaan. To be continued? :)

Aangezien het de laatste weken van het seizoen onwijs mooi weer was, ben ik bijna elke dag bij de piste geweest. Soms om te skiën of te boarden, maar vaak ook gewoon om even te lunchen en/of te kletsen met wat vrienden. Even samen genieten van het zonnetje en daarna terug richting de Berghut om 's avonds te werken. Elke week waren er die periode wel een aantal avonden waarop mensen afscheid namen. Een avondje stappen met een grote groep in Kaprun, een paar avonden darten in Shakesbeer en elke keer werd de groep kleiner. Ik keek echt op tegen het eind van het seizoen, omdat ik altijd weer zo'n hekel heb aan afscheid nemen. Na een leuke tijd te hebben gehad met leuke mensen gaat iedereen na de winter weer zijn eigen weg. Het leuke is wel dat deze mensen allemaal reizigers zijn, mensen die niet gebonden zijn aan 1 land en al meer van de wereld hebben gezien en nog willen zien. Dus wie weet wie ik waar nog tegen ga komen. :)

Op zaterdag 31 maart gingen de laatste gasten naar huis. Na met het hele team het huis aan kant te hebben gemaakt zijn we met z'n allen een prachtige wandeling gaan maken aan het einde van het dal. Dit ligt een stuk hoger, dus er was nog volop sneeuw te vinden. Ik merkte onderweg in de auto alweer dat ik meer en meer begon te stuiteren naarmate de hoeveelheid sneeuw toe nam. Yeeh, ik mag weer kind zijn! ;) Na een mooie en gezellige wandeling als afsluiting lekker uit eten geweest. Zondag zijn we nog met het grootste deel van het team de piste op geweest, om nogmaals afscheid te nemen in de sneeuw!

Daarna brak een nieuwe periode aan. De rest van het team ging terug naar Nederland en ik bleef in de Berghut. De eerste paar dagen heb ik veel tijd met de kids doorgebracht, maar daarna gingen Hans, Nel en de kids zelf ook op vakantie. Toen zat ik dus opeens alleen in een leeg huis! Dat was even wennen, maar daarna vond ik het eigenlijk heerlijk om even het huis voor mezelf te hebben. Ik had een kluslijst gekregen, dus nu kon ik eens lekker mijn eigen tempo, volgorde en werktijden bepalen. Uiteindelijk ben ik niet eens veel alleen geweest, want Kent was er die week ook elke avond. Zo konden we steeds samen klussen en eten.

Met Pasen was de afsluiting van het skiseizoen. Op eerste paasdag stond ik om 9uur bij de lift, voor de laatste keer alle bekende pistes en genieten van het uitzicht. En ja, ik ben best trots op mezelf, als ik mijn ski-skills vergelijk met die van december, dan heb ik veel geleerd, ben ik veel zekerder en heb ik er echt lol in!

Na Pasen was Kent klaar met zijn werk bij de skischool, dus toen zijn we allebei fulltime in (en om) het huis aan de slag gegaan. Ik had veel buiten-klussen, maar helaas is het weer de afgelopen weken niet zo super geweest als de weken ervoor.We hebbennog zeer regelmatig sneeuw gehad. Afgelopen zondag heeft het de hele dag gesneeuwd en gisterochtend was de lucht stralend blauw en was het overal prachtig wit. Een super afsluiting dus. Kent heeft hier een auto gekocht, waarmee we dus op dit moment onderweg zijn naar Nederland. Al 860km gehad, het gaat de goede kant op!

Verder heb ik de laatste 6 weken veel tijd met Esther doorgebracht. Esther is Nederlandse, maar woont in Rauris. Met haar ben ik niet alleen goed bevriend geraakt, maar we zijn ook veel aan het werk geweest met haar paard. Wat had ik het werk met de paarden gemist zeg! Hier kon ik de Natural Horsemanship die ik vorig jaar op Leconfield geleerd heb, in de praktijk brengen. Ik kon Esther helpen met de omgang met haar paard en haar helpen haar paard te lezen. En zo kom je er dus achter waar je hart eigenlijk ligt! Daarna is er onwijs veel gebeurd. Ik denk een richting te hebben gevonden waar ik in verder wil en ben eigenlijk onwijs enthousiast over alle mogelijkheden die er zijn. Ik heb meerdere banen aangeboden gekregen, ik ben mensen tegengekomen die met me willen samenwerken en ik heb heel veel nieuwe ideeën opgedaan. Bijzonder hoe in een korte tijd opeens zoveel op z'n plaats kan vallen. Verder ben ik erg dankbaar voor alle mensen die met me mee denken en voor het vertrouwen wat velen in me hebben. Nu ben ik dus even in Nederland (en bereikbaar op mn bekende nummer), bruisend van de energie om me in een nieuw avontuur te storten! Can't wait! Meer info volgt! :)

Drukke weken en meer avonturen in en rond de Berghut

Lieve mensen!

Wat vliegt de tijd en wat heb ik weer veel leuke dingen met jullie te delen!
Op de dag van mij laatste update arriveerden 's middags mijn ouders. Zij hadden een week Berghut geboekt om er even tussenuit te zijn en om mij in deze omgeving aan het werk te zien. We hadden net alle spullen naar boven gebracht toen de deur van de Stube open ging en er opeens nog iemand met een bekend gezicht binnen kwam lopen. Even was ik in de war en dacht ik 'dat kan helemaal niet, die zit in Nederland', maar toen er achter haar aan nóg een bekende om de hoek keek, viel mn mond open van verbazing. Annette & Mathilde, twee vriendinnen, hadden ook besloten een weekje vakantie te komen vieren in de Berghut, en hadden dit bewust stil gehouden. Een enorme verrassing dus! En erg leuk dat ik dus opeens al allemaal mensen kende! Er volgde een hele leuke, maar hele drukke week. Er was voor ons als Berghut-team net een nieuw rooster in werking getreden, ik had net allemaal leuke contacten in het dorp opgedaan die ik graag wilde onderhouden, ik wilde wat tijd voor mezelf nemen en natuurlijk ook zoveel mogelijk leuke dingen doen met 'mijn bezoek'!

Op zondag ben ik met mijn ouders naar de iglo geweest, om even te laten zien wat ik zo heerlijk vind aan deze wereld. Er was weer erg veel sneeuw bijgevallen, dus dit leverde lachwekkende taferelen op. 's Avonds lekker uit eten geweest met zowel Annette & Mathilde, als mn ouders, dus een mooie en gezellige combi. Maandag ben ik met mn ouders aan het einde van het dal wezen langlaufen. Ik had gedacht dat dit me vrij makkelijk af zou gaan na al die uren op de skies, maar dat viel me zwaar tegen! In mijn herinnering was het langlaufen niet zo lastig, maar nu lag ik al binnen 5 minuten twee keer op mn gat. Hoewel het een prachtige tocht was, het heerlijk rustig was en we een grote roedel herten hebben gespot, was het eerste wat ik dacht: de volgende keer maar weer 'gewoon' skiën!

Op woensdag gingen Annette, Mathilde en ik skiën. Het was de 's ochtends al flink aan het sneeuwen en waaien, maar aangezien ik zelf liever in wat slechter weer ski, omdat je dan in verse poedersneeuw skiet en er minder mensen op de piste zijn (en het mn enige vrije dag die week was), besloten we de gok te wagen. Boven op de berg bleek het weer echter nog onstuimiger te zijn, waardoor we regelmatig geen hand voor ogen konden zien en bijna weggewaaid werden. Nadat we een late lunch hadden gehad bleek de storm zo heftig te zijn dat de liften allemaal waren gesloten en het afgeraden werd om nog naar beneden te skiën. Zeker als ik me inmiddels op mn skies voel, wilde ik de afdaling wel wagen, maar daar was niet iedereen het mee eens. Dus toch maar 'geduldig' wachten op nieuws. Aan het eind van de middag moest uiteindelijk iedereen vanuit het restaurant naar de gondel en werden we in slow-motion naar beneden gelaten. Ik had de meiden net verteld over mijn avonturenlijstje, waar dus onmiddelijk kon worden bijgeschreven (en afgevinkt!): 'Een dagje op stap met Annette & Mathilde'! De storm heeft nog de hele avond aangehouden, onze avondactiviteit moest helaas gecanceld worden en de ochtend erna was het dal afgesloten i.v.m. lawinegevaar, maar verder was er donderdagmiddag al nauwelijks meer iets te merken van het weer van de dag ervoor. Met mijn ouders ben ik toen het dal eenmaal weer open was, nog even naar Zell am See geweest om te wandelen en het stadje te zien. Op de terugweg heb ik me laten afzetten in de apres-ski bar, waar Paul met een vriend en de meiden was. Na een paar gezellige uurtjes ben ik met Annette gaan rodelen. Ohw wat was ik blij dat zij het WEL kan. Zolang ik niets doe, gaat het kennelijk allemaal een stuk beter, haha! Daarna met een grote groep uit eten geweest en nog even naar Shakesbeer, mijn stamkroeg hier. Leuk om even wat vrienden hier te hebben en hun kennis te laten maken met mijn Oostenrijkse leven van dit moment!

De dag erna heb ik een lichte hersenschudding opgelopen, door een botsing tussen mijn hoofd en de achterklep van de auto. De auto won. Dus even over met alle gekkigheid en even rust nemen. Niet bepaald mijn sterkste kant. Toen de week erna een groot carnavalsfeest in het dorp was, kon ik het dus ook niet laten om toch nog 'even' mn gezicht te laten zien. Erg gezellig en ik heb geweldige outfits gezien, maar mijn hoofd was het er toch nog iets minder mee eens.

Een paar dagen later was het tijd voor een ander puntje van mijn avonturenlijstje. Nel, Renske, Pauline en ik zijn die dag gaan paragliden! Het was een van de eerste prachtige dagen van het seizoen. Strakblauwe lucht en bijna warm. Omdat we zagen hoe snel de sneeuw weer van de bomen verdween, besloten we dat als we dit nog een keer wilden doen met uitzicht op ons prachtig besneeuwde dal, we snel moesten zijn. Gelukkig heeft Nel er meteen werk van gemaakt en konden we de dag na ons telefoontje al terecht. Op deze prachtige dag camera's mee, skies aan en met de lift naar het hoogste puntje van de berg. Hier werden we in onze outfit gehezen en kregen we de boodschap: 'We gaan hier naar beneden. Ski zo hard als je kan, rechtuit en vooral NIET remmen!'. Even spannend, maar voor ik het wist hing ik in de lucht. En vanaf dat moment kon ik maar 1 ding doen: genieten!! Zwevend boven dit prachtige dal, boven besneeuwde paadjes en boven de piste. De piste ziet er van bovenaf opeens zo anders uit! Zwaaien naar de mensen op de piste, rondjes draaien, lachen en gillen, gewoon omdat het kan! En mn Aussie-woorden kwamen ook weer veelvuldig voorbij: WHAAAAA, WOW, WOW, WOW!!

De vrijdag na dit avontuur werd ik 's avonds gebeld door het clubje Nederlandse ski-/snowboardleraren waar ik wel vaker mee ga stappen en na het stappen vaak nog even een drankje doe, omdat hun huis zo'n 15 min lopen vanaf de kroeg is en ik daarna nog 30 minuten verder moet. Met de kou die we hier hebben gehad is dit geen overbodige luxe! Maar goed, ze belden mij met de vraag of ik die avond mee wilde gaan stappen in Kaprun, zo'n 35 minuten rijden vanaf Rauris. Stappen in een ander dal staat ook op mn avonturenlijstje, dus ik ben van de partij! Na wederom een zeer geslaagde avond in een andere omgeving, leverde ik als BOB iedereen weer veilig thuis af. Om niet naar huis te hoeven lopen, mocht ik van Mario in zijn auto gewoon doorrijden naar huis en maakten we de deal dat ik hem morgen op zou halen met zijn auto. Zo gezegd, zo gedaan. Dacht ik. Toen ik zaterdagmiddag echter het erf van de benedenbuurman (want daar staan met de drukte de persooneelsauto's) op liep, stond de auto er niet. Nergens een klein blauw auto'tje te zien. Toen ging ik toch even aan mezelf twijfelen: ik heb toch echt hier geparkeerd? Ja dat weet ik zeker! Ik rondkijken en rondlopen, toen zag ik iets op de grond liggen wat op glas leek... Nee toch, die auto is toch niet gejat!?!? Ik heb echt alle deuren op slot gedaan en de sleutel in mn hand! Na overleg met lood in mn schoenen besloten Mario te bellen, krijg ik tot 2 keer toe de voicemail.. Toch maar mijn afspraak nakomen en dan maar even een andere auto lenen om hem op te halen. Maarja, ik zat wel helemaal in de stress, het zal mij toch niet overkomen dat de auto van iemand anders, die ik 1 keer een nachtje leen, gejat wordt, hier in het kleine en stille Rauris waar nooit iets gebeurt!?! Onderweg in de auto naar Rauris komt er een auto me tegemoet rijden: klein blauw auto'tje! Onmiddelijk ben ik omgedraaid en teruggereden, al schreeuwend, van opluchting: klojo! En wie stond er met een big smile even later op de parkeerplaats? Juist! Meneer had zn telefoon in de auto laten liggen en was hierheen komen wandelen om 'm op te halen. Toen had hij bedacht dat het eigenlijk wel grappig was me de stuipen op het lijf te jagen! En me nog even extra te laten zweten door zn telefoon niet op te nemen! Pfff, niet goed voor mn hart dit!

De week erna hadden we als nieuwe activiteit in de Berghut een igloborrel. Ik heb mijn creativiteit getriggerd door een schatkaart te tekenen, welke de gasten moesten gebruiken omde iglo verderop in het dal te vinden. Ik ben 's middags met Hans, Nel en hun kids die kant op gegaan om alles voor te bereiden. Bepakt met zware bakpacks, gevuld met eten, drinken, hout en fakkels, in de ene hand allerlei scheppen en in de andere een sleetje met kleedjes erop, was het nog een aardige wandeling naar de iglo toe. Helemaal toen er van het paadje niets meer over was en we zo ongeveer moesten sneeuwzwemmen, realiseerde ik me dat ook dit weer een uniek avontuurtje was! Uiteindelijk moesten we de iglo ook nog uitgraven, maar een geslaagde borrel was het!

Die week zat Amber twee dalen verderop vakantie te vieren. Als je zo dicht bij elkaar zit, dan is het natuurlijk wel erg leuk om even te meeten! Voor mij ook meteen weer een mooie gelegenheid om het dal uit te komen en wat meer van de wereld te zien! Even een middagje naar Dorfgastein en heerlijk om, al was het veel te kort, even samen een afdaling op de skies te maken en even te kunnen kletsen! Het skigebied bleek zoveel groter dan hier in het dal, dat ik vorige week met een gemixt gezelschap nog een dag terug ben geweest. Met Pauline (collega), Kevin (Nederlandse skileraar) en Ramos (Engelse standplaatshost) hebben we Dorfgastein & Grossarl een dag onveilig gemaakt. Een prachtig zonnige dag, een uitgestrekt gebied en een heleboel lol, helemaal top! Hiermee is het onderdeel 'skiën in een ander gebied' op mijn avonturenlijstje, nogmaals afgevinkt!

Afgelopen zaterdagavond ben ik met een paar collega's bij de Nachtslalom in Rauris geweest. Er bleken een heleboel fanatiekelingen op deze wedstrijd af te komen, zowel locals als anderen, van jong tot oud. Vooral de 'motorcross hill climb' als afsluiter, vond ik erg gaaf om mee te maken!

Wat mijn werkzaamheden in de Begrhut betreft, heb ik nu zo ongeveer alles wel gedaan. Ontbijten, lunches, diners, ondersteuningen, schoonmaak, boodschappen, stube, noem maar op. Ikheb veellange dagen gemaakt en heb gemerkt dat ik soms niet zoveel voldoening uit het werk kan halen, als ik zou willen. Voor mezelf is hetdus extrabelangrijk is om energie te halen uit leuke dingen en andere mensen. Toen ik vanmiddag met Rens boven op de berg op de skiesstond en toen ik gisteravond in de kroeg aan een tafeltje zat met Paul, Mario & Kent, realiseerde ik me datdeze menseneen belangrijke rol zijn gaan spelen in mijn leventje hier. Vooral de mix van de goeie gesprekken en ontzettend met elkaar kunnen lachen, maakt dat ik, ook hier en nu weer, dankbaar ben voor de mensen om me heen. Ik ben nog steeds veel over mezelf aan het leren, waarbij ook Hans, Nel en een aantal bijzondere gasten een belangrijke rol hebben gespeeld. Wat dat betreft ben ik hier nog niet klaar en weet ik dus ook nog niet wanneer ik weer in Nederland zal zijn. Sowieso eind april even, voor een belangrijke gebeurtenis die ik niet wil missen, maar voor hoe lang, en wat mijn plannen daarna zijn, dat is voor mij nog net zo'n grote vraag als voor jullie! Één ding heb ik me hier wel gerealiseerd:

'I'd rather travel and see the world, than sit at home, waiting for my life to pass. '

Oostenrijks mobiel nummer

Hallo allemaal!

Voor de resterende tijd van mijn verblijf in Oostenrijk ben ik mobiel bereikbaar op het nummer: 0043 66 46 46 03 51.

Liefs Moontje

Op zoek naar avontuur!

Dag vriendjes en vriendinnetjes!

We zijn alweer ruim een maand verder na mijn laatste blog en wat is er al weer veel gebeurd! Toen ik mijn vorige blog plaatste zat ik midden in mijn week ski-les. Dit is een hele leuke week geworden met ook nog eens veel leuke activiteiten naast het skiën. Ik heb geskied in de ergste sneeuwstorm en 45 minuten vastgezeten in de gondel, maar onwijs genoten! Op donderdagochtend een 'race' gehad en als je na het laatste paaltje ook nog over een jumpje heen ging dan ging er een seconde van je tijd af. Die dag was het eindelijk mooi weer en erg gezellig, dus in een goed humeur en vol vertrouwen de afdaling af. 's Avonds de uitreiking: 3e. Yeeh, het was al het oefenen waard ;) 2 dagen daarna ben ik in m'n eentje de piste op gegaan op een koude en mistige dag. Ik ben erachter gekomen dat ik liever ski op dat soort dagen, dan is het namelijk lekker rustig op de piste! Er lag heerlijk veel verse poeder, dus ik voelde me zeker genoeg om wat, voor mij, nieuwe pistes uit te proberen. Aan het eind van de middag met Paul samen van de zwarte piste af. Wat een verschil met een week geleden! Uiteindelijk heb ik in die vrije week 7 van de 8 dagen geskied, echt een vakantiegevoel! De enige dag dat ik niet op de latten stond zijn Pauline, Rens en ik een wandeling gaan maken, om uit te proberen voor de gasten. Al snel bleek er in dat zijdal nog veel meer sneeuw te zijn gevallen, dus het was meer zwemmen dan wandelen. Kennelijk word je er erg melig van, dus we hebben wat melige filmpjes gemaakt en mooie foto's met zeker 2 meter hoge sneeuw, gaaaaf!

De eerste avond van onze nieuwe werkweek zijn we met het team gaan rodelen. In het donker, met -22 in de stoeltjeslift, ohw wat was dat koud! Ik begon met Rens samen op een rodel; vol enthousiasme suisden we de eerste berg af, toen we halverwege tegen elkaar zeiden 'Uhm, weet jij eigenlijk hoe we moeten remmen of sturen?' Haha, lekker voorbereid dus! Ik ben die avond officieel benoemd tot slechtste rodelaar ooit! Het maakte niet uit met wie ik op een rodel zat, we bleven maar crashen, levensgevaarlijk, maar wel ontzettend gelachen! In een gekke bui ook nog op een pistenbully geklauterd, met rodel en al!

Die werkweek kwam ik erachter dat ik steeds nogal de behoefte heb om het huis uit te komen. Ik denk dat als je in hetzelfde huis woont en werkt (en in mijn geval ook geen dieren om je heen hebt), je ook echt moet zorgen dat je buitenshuis iets te doen hebt. Boodschappen doen, wandelen en hardlopen zijn hier goeie opties voor, maar het is ook wel leuk om wat andere mensen te leren kennen. Voor mij helpt het skiën hier goed bij, omdat ik inmiddels aardig wat mensen op de piste ken; ski- en/of snowboardleraren, lokalen en mensen die hier ook voor het winterseizoen werken. Afgesproken is nu dat ik af en toe de auto mee mag, zodat ik ook zelf eens op pad kan, bijvoorbeeld 's avonds een drankje in het dorp kan doen. Lopen is altijd ook nog een optie, maar zoals vannacht bleek is dit niet altijd de beste, met bijna -20, 45minuten lopen en bij thuiskomst je benen niet meer voelen!

De derde week van januari mocht ik op een vrije dag de auto van collega's lenen en ben ik naar Saalbach gereden. Robbert was hier een week op vakantie met z'n zus. Na al die opschepperige verhalen van Robbert over zijn skiën moest ik natuurlijk even met eigen ogen zien of deze verhalen terecht waren! In een, voor mij compleet onbekend, compleet anders en veel groter gebied, hebben we met z'n driën heerlijk geskied. Hier leek de sneeuw weer heel anders! Daarnaast lag er zoveel sneeuw dat het geen kant meer op kon, heel veel bulten op de piste dus! Heerlijk om even bij te kunnen kletsen en zo fijn zo'n goede vriend eens in een andere omgeving te zien! En ja, ik moet toegeven, hij kan inderdaad wel skiën!

Diezelfde avond moest ik op tijd terug zijn in de Berghut, omdat Andre Meiresonne was overgevlogen vanuit Nederland, om ons een paar dagdelen training te geven. De eerste avond ging voornamelijk over jezelf. Wie ben je, waar sta je voor en waar word je gelukkig van. De dag erna stond in het teken van 'Samen werken, samen leven'. Hoe ben je duidelijk, hoe moet je communiceren, hoe spreek je jezelf uit, en last but not least: hoe zorg je ervoor dat je van je hart geen moordkuil maakt. Dit is een hele intensieve en best heftige dag geworden, maar wat bijzonder hoeveel er boven komt, hoe iedereen punten heeft gekregen om aan te werken, enz. Ik heb o.a. meegekregen dat het niet zwak is om mensen om hulp te vragen, dat ik niet alles alleen kan, dat ik wat meer voor mezelf mag opkomen, dat ik soms wat meer moet doen zonder te veel na te denken, en dat ik best wat meer 'kind' mag zijn en gek mag doen. Erg leerzaam en iedereen heeft ook aangegeven hoe we elkaar bij onze leerpunten kunnen helpen, super fijn!

Om maar meteen iets avontuurlijks te doen besloten Rens en ik de nacht erna in de iglo in de tuin te slapen. -12 klinkt al niet eens meer als heel koud, dus waarom niet?! Hans was zo lief om ons allerlei tips te geven en wat spullen te lenen, dus gewapend met koplampjes, camera, velletjes voor op de bodem, matjes, slaapzakken, lakenzakken, kussens, kruiken en met heeeeel veel kleren aan, zijn we die avond de vrieskou in gestapt. Alle spullen de iglo in, zelf de iglo in, proberen de uitgang wat af te sluiten en dan proberen met al die kleren aan in je slaapzak te komen. Je moet in ieder geval niet claustrofobisch zijn! Toen ik uiteindelijk lag had ik het bloedheet! In de veronderstelling dat dit gedurende de nacht wel over zou gaan heb ik toch maar al m'n kleren aan gehouden en hebben we lekker liggen kletsen en genoten van dit avontuur! Toen we eenmaal besloten te gaan slapen, was Rens al snel diep in slaap, maar ik bleef het zo warm hebben dat ik niet kon slapen. Uiteindelijk heb ik rond 4uur toch maar geprobeerd mijn mummificatie te doorbreken en wat lagen uit te trekken. Dit was nog een hele klus, maar uiteindelijk ben ik, zonder sokken, muts, sjaal en jas, toch voor een uurtje in slaap gevallen. Grappig was dat Rens 's ochtends zei dat ze in weken niet meer zo lekker geslapen had. Voor de verandering werd ze nu eens niet elke 2 uur wakker gemaakt door Joël die drinken wil. Dus, voor haar sowieso een geslaagde nacht. Voor mij? Nauwelijks geslapen, maar des te meer genoten van wat ik aan het doen was! De volgende keer misschien toch iets minder kleren aan!

De dag na onze nacht in de iglo begon het Boost Your Business weekend in de Berghut. Een lang weekend waren hier allemaal ondernemers en coaches, om met elkaar te brainstormen over hoe zij hun bedrijven een boost konden geven. Voor ons was het een erg intensief weekend, omdat ze bijvoorbeeld ook een lunch in de Berghut kregen. Het mooie was dat het een onwijs fijne groep was, erg geïnteresseerd in elkaar en in ons! Zo werden wij als personeel ook betrokken bij een spel en bij 'One Minute of Inspiration', waar ik trots iets over mijn leven als Jillaroo heb verteld. Verder veel inspirerende mensen ontmoet, waaronder Esther Jacobs!

De afgelopen weken waren rare weken voor ons, omdat er, naast het Boost Your Business weekend ook een vriendinnenweekend was, een week die van woensdag tot woensdag liep en een bedrijfsuitje. Geen vast schema, maar per week(end) weer kijken wat er gebeuren moet. De meeste avondenheb ik, veelal samen met Paul, in de keuken gestaan. Ik merk dat het voorbereiden van de maaltijden me steeds beter af gaat, waardoor ik er nog meer lol in krijg. Paul en ik kunnen het erg goed vinden, dus aan een lolletje en team-work geen gebrek! In deze rare weken heb ik per dagbekeken of er tijd was om te skiën of om iets avontuurlijks te doen. Want avontuur, daar heb ik behoefte aan! Spannende, gekke, niet-alledaagse dingen doen, wat kan variëren van een vriend opzoeken ergens anders in Oostenrijk, een prachtig en onbekend wandelpad afskiën, iglo-avonturen, tot met de kids spelen in de sneeuw, en mezelf ook beetje kind voelen! De kids van Hans & Nel lijken dit ook erg leuk te vinden, dus een win-win!

Vorig weekend zijn Rens en ik samen op pad gegaan, met als doel: het vinden van een andere iglo, die Hans en een vriend samen een paar weken geleden ergens aan het eind van het dal hebben gebouwd. Heerlijk om in een nieuwe omgeving rond te lopen, de aanwijzingen in je hoofd te herhalen en te vertrouwen op je gevoel! Na een prachtige wandeling, door diepe sneeuw, vonden we iets wat op een iglo leek. Verborgen door een nieuw pak sneeuw. Eerst de ingang uitgraven, hopen dat het geen dierenhol is geworden en dan om de beurt binnen een kijkje nemen. En ook dan blijkt dat we hier allebei weer zoveel energie van krijgen! De tunnel was een beetje ingestort, dus ik heb nog moeten graven om door de tunnel heen te komen, maar wat een gave activiteit dit weer! We voelden ons allebei als herboren toen we na een tijdje in de iglo, langzaam naar buiten kropen, het felle licht en de strakblauwe hemel tegemoet!

Om voor mezelf de uitdaging erin te houden heb ik een 'avonturenlijstje' gemaakt, waar op staat wat ik hier nog allemaal wil doen. Nu de uitvoering nog!

Verder komt er nog niet heel veel van mijn Duitse cursus. De vrije tijd die ik heb breng ik liever buiten door op het moment. Ik dacht altijd dat ik geen 'winter-mens' was, maar misschien ben ik gewoon geen 'winter-in-Nederland-mens', want hier geniet ik onwijs van de hoeveelheid sneeuw. Begin vorige week zat ik te stuiteren in de gondel, omdat er 'eindelijk' weer nieuwe sneeuw was gevallen, dus weer witte bomen en poederskiën! Ik ben dus echt blij als het hier sneeuwt! Het skiën gaat ook echt steeds beter. Ik heb alle pistes gehad en sta er zelf soms verbaast van hoe makkelijk en snel ik nu beneden kom, zeker in vergelijking met de eerste keren. Al met al mag ik dus zeker niet klagen! :)

Ingesneeuwd, maar alive!

Dag lieve allemaal!

Hierbij even een update vanuit de sneeuw, heel veel sneeuw!
Mijn eerste week in de Berghut zijn we voornamelijk heel druk geweest met opruimen, schoonmaken, versieren, verfen, het oefenen van de maaltijden en het onze weg vinden in zowel de omgeving als de Berghut zelf. Omdat we met het hele team samen werkten hebben we elkaar meteen goed leren kennen, maar het waren meteen erg lange dagen werken, even wennen weer! Gelukkig was er af en toe ook tijd voor een wandeling in een prachtige omgeving. Zo zijn we met het hele team een avond naar Rauris gelopen, waar een advent-marktje was, waar ook het verhaal van Jozef & Maria werd nagespeeld. Ontzettend leuk om die mensen in hun echte Oostenrijkse bergkleding, in een sneeuwstorm te zien spelen en zingen! Even een moment van: Wauw, wat voor een prachtig decor ben ik nu weer in beland!?!

Toen de vrijdag voor kerst de eerste gasten binnen kwamen waren we echt net met alles klaar, een perfecte timing. Het was die avond meteen gezellig druk in de Stube, en vanaf dat moment was het twee weken lang alleen maar kerst- en oud&nieuw-drukte. Het eerste weekend met kerst hebben we een uitgebreid kerstdiner MET de gasten gemaakt, waarbij een aantal mannen tot diep in de nacht bezig zijn geweest in de keuken, wat erg veel leuke reacties op riep. Aan ons als personeel de taak om te zorgen dat alles afgemaakt op het juiste moment op tafel kwam, dus dat was meteen een leuke vuurdoop! Veel leuke mensen, veel gezelligheid en een hele leuke week!

Mijn laatste vrije dag was de woensdag na kerst, dus ik ben erg druk geweest. Weer heb ik niet echt een kerst gevoel gehad, wat gelukkig een beetje goed is gekomen door kerstcadeautjes en door met kerst even te skypen met de cadeautjes thuis onder de kerstboom! ;)

Oud&Nieuw was ook druk, een volle dag gewerkt en daarna met collega Lisa (die hier tijdelijk is voor de kinderopvang) naar het dorp gelopen. We moesten flink doorlopen om er voor middernacht te zijn, dus we hebben maar gewoon de auto-weg genomen, waar door de vele sneeuw toch nauwelijks verkeer was. Dat zou je in Nederland niet kunnen doen! Om middernacht waren we net in het dorp, dus dit jaar had ik wat meer mensen om me heen dan de 3 backpackers waar ik vorig jaar Oud&Nieuw mee vierde, haha! In de kroeg was het nog gezellig druk, maar helaas komt er niet veel van socializen, want de mensen hebben hier zo'n zwaar accent, dat ze echt onmogelijk te verstaan zijn. Pinzgauerisch noemen ze het. Die nacht lag ik pas om 4:30 in bed en ging om 6:10 de wekker weer om te werken, dus na mijn ochtendshift ben ik toch nog maar even mijn bed in gegaan!

De tweede week met gasten was een compleet andere groep dan de eerste. In de eerste week hele rustige mensen, veel mensen met jongen kids, mensen met een eigen bedrijfje, enz. De tweede week hadden we 2 groepen vrienden, veel uitbundiger enzo, echt even omschakelen! Met deze laatste groep kon ik rustig tot 1 uur 's nachts in de Stube zitten kletsen! Maar deze week heb ik ook wel wat meer mijn rust genomen, als in dat ik tussen mijn shifts door echt wel even tijd voor mezelf heb genomen en wat meer ben gaan hardlopen en op mn kamertje heb gezeten.

Het leuke van afgelopen week, was dat ik regelmatig als kok, met Nel alleen in de keuken heb gestaan, dus we hebben veel kunnen kletsen. Nel heeft erg veel mensenkennis, dus we hebben ook echt goeie gesprekken gehad en ze heeft mij al heel veel tips gegeven. Zo hebben we het bijvoorbeeld gehad over het 'nee' zeggen tegen bepaalde klussen, het voor mezelf kiezen, mensen aan durven spreken op dingen die ik niet fijn van ze vind, niet bang zijn voor bepaalde reacties,enz. Echt leuk, ik leer hier dus ook echt wel wat. Dat was de bedoeling!

Vrijdag hebben we voor het eerst een maaltijd zonder Nel afgerond en op tafel gezet, en we kregen de dag ervoor ook nog een applausje van de gasten, dus dat voelde goed! Rond middernacht nog even een rondje wezen wandelen met Pauline & Guus, waarbij we in een sneeuwstorm terecht kwamen en elkaar echt moesten vasthouden om niet om te vallen! De sneeuw was zo aan het wegwaaien geweest dat we er nauwelijks doorheen konden komen en de kou deed echt pijn aan je gezicht. Op sommige stukken zakten weruim een meter weg in de sneeuw, dus dat werd zwemmen! Erg gelachen en wat een avontuur weer. Sneeuwstormzwemmen at midnight,by moonlight! :)

Zaterdag weer een lange werkdag met sneeuschuiven (veel sneeuw!) en het huis weer aan kant maken. Daarna kwam Nel met champagne, om te vieren dat we de eerste 2 weken hebben overleefd, erg lief!

Zaterdagavond zijn we nog op 'kroegentocht' geweest, maar in dit kleine doprje stelt dat niet zoveel voor. Een paar après-ski tentjes en 2 kroegen, dan ben je er wel ;)

Omdat we deze week geen gasten hebben en omdat ik vind dat mijn ski-skills nog wel wat verbeterd kunnen worden, heb ik zondag en maandag (vandaag) skiles gehad. Erg leuke, maar vermoeiende dagen. Ik zit in een klasje met alleen maar Engelsen en een Koreaanse leraar. We begonnen met een te grote groep, maar vanmorgen is hij in 2en gesplitst en nu hebben we allemaal wel redelijk hetzelfde niveau. De hele groep is in 2 dagen al onwijs verbeterd. Ik heb het zo naar mn zin dat ik aan het eind van de middag naar de ski-school ben gegaan om te vragen of ik nog 2 dagen extra kon lessen. Voor een leuk prijsje is me dat gelukt, en dan mag ik zelf kiezen of ik (voor hetzelfde bedrag) nog 2 of nog 3 dagen les. Erg aantrekkelijkdus! Vanmiddag zijn we steeds op dezelfde piste geweest, een piste die ik zelf al een paar keer had gedaan de afgelopen weken, maar ik steeds eng vond. Nu, met leraar erbij, ben ik echt veel zekerder. Toch apart!

Het leuke van zulke lesdagen is dat Paul, Pauline en Hans of Nel vaak ook wel op de piste te vinden zijn. Dus die komen regelmatig langs sjeezen, al zwaaiend, en we kunnen ook nog samen lunchen! Daarnaast hebben we nu al een vast plekkie waar we 's middags nog ff een drankje doen. Harry, de eigenaar van de tent, kent ons inmiddels ook al en dat betekent veel gezelligheid, onze favoriete liedjes en gratis drankjes!

Er is weer onwijs veel sneeuw gevallen de afgelopen dagen. Vrijdagochtend zijn er zelfs al gasten vertrokken, omdat ze bang waren dat ze zaterdag niet weg zouden kunnen komen. De afgelopen 2 dagen op de piste was het ook alleen maar aan het sneeuwen en sneeuwstormen. We werden bijna van de skies gewaaid, maar wat eenmooie decors krijg je zo! De bovenste pistes zijn ook al dagen niet meer open geweest en 1 van de skileraren vertelde me vandaag dat dat komt doordat ze de sneeuw met dynamite moeten opblazen, maar er is een tekort aan dynamite, omdat het in heel Oostenrijk nodig is nu. Daarnaast is de weg van Rauris naar Taxenbach, watDE weg is om hier te komen in dit doodlopende dal, afgesloten vanwege lawine gevaar. Lisa zou eigenlijk vanavond de trein terug naar NL nemen, maar er rijden dus uberhaupt geen treinen in deze omgeving; te veel omgewaaide bomen en lawine gevaar. Dus voor iedereen die graag ingesneeuwd wil raken op zijn winterbestemming om dan niet meer naar huis te hoeven.... hier heb je nu een kans, als je hier uberhaupt kan komen ;)

Ik zou zo zeggen; waar wacht je nog op?! Ik heb het hier onwijs naar m'n zin!

Welkom bij mijn nieuwe avontuur!

Dag lieve allemaal!

Een nieuwe weblog, een nieuw land, een nieuw avontuur!

Ruim 2 maanden in Nederland was voor mij wel weer even genoeg. Erg wennen en erg zoeken naar het volgende avontuur. De stap naar een kantoorbaan was nog wel erg groot en de markt ligt nog steeds aardig op z'n gat, vandaar dat ik besloten heb om nog een tijdje naar het buitenland te gaan. Dit keer wel met een doel, of eigenlijk twee doelen: Mijn Duits verbeteren en uitvogelen wat ik verder wil gaan doen. Waarom? Mijn Duits wil ik verbeteren omdat ik in Australië veel leuke duitsers heb ontmoet en er ook veel Duits tegen mij is gepraat. Ik heb altijd in het Engels teruggepraat, omdat ik het meeste wel versta, maar het antwoorden is toch vaak lastig en ik weet dat ik veel fouten maak. Daarnaast wil ik wel blijven leren en mijn hersens blijven gebruiken. Door een cursus Duits kan ik dit, hopelijk, doen. Ik ben terecht gekomen in Oostenrijk, wat ook nog eens een goede plek is om mijn opgedane kennis in de praktijk te brengen! Dan wil ik uit gaan vogelen wat ik verder wil, omdat ik daar in Australië nooit over na heb gedacht. Ik heb daar alleen maar onwijs genoten en geleefd. Het was hier en nu, en het leven na Australië was ver weg. Toen ik weer thuis kwam was er dus opeens een soort van gat. Geen studie meer, geen werk meer.... wat nu?

Na vele dagen zoeken op internet, praten met vrienden, bedenken wat ik wilde gaan doen en een paar dagen later toch weer van gedachten veranderen, ben ik terecht gekomen bij De Berghut. Na een email met cv en motivatie kreeg ik al dezelfde dag 2 onwijs positieve mailtjes terug. Dat was wel even wat anders dan de velen andere banen waar ik helemaal niets van hoorde. Na een paar dagen van intensief mail-verkeer had ik een soort van sollicitatiegesprek met de teamleider en dat klikte eigenlijk meteen. En nu zit ik in Oostenrijk!

De komende maanden werk ik hier in De Berghut. De Berghut is een pension in Oostenrijk, van een Nederlands stel: Nel & Hans. Zij zijn 2,5 jaar terug, samen met hun twee zoontjes, naar Oostenrijk verhuist. De Berghut is een bijzondere plek, waar mensen niet alleen vakantie kunnen vieren, maar waar de nadruk ligt op elkaar inspireren en het beleven van de bergen. Naast de familieweken zijn er ook themaweken waarin mensen door middel van workshops, gegeven door professionele Nederlandse bedrijfslui, bijvoorbeeld leren hoe zij een eigen bedrijf kunnen opzetten of hoe ze hun huidige bedrijf een oppepper kunnen geven. Hier speelt het aspect van de inspiratie een rol. (Voor meer informatie over De Berghut, zie http://deberghut.com/ )

Afgelopen dinsdag ben ik op de trein naar Duitsland gestapt. Na een super gezellig dagje en nachtje bij mijn goeie vriendin Gina, ben ik woensdag verder gereist naar Salzburg. Hier heeft Nel me opgehaald. Donderdagochtend heb ik de rest van het team ontmoet en zijn we meteen van start gegaan met het bespreken van de plannen. Aan het eind van de middag ben ik bij Pauline, mijn teamleider, in de auto gestapt en hebben we een heerlijke wandeling gemaakt met haar hond Guus. We kwamen meteen in een flinke sneeuwbui terecht en we konden zelfs onze route niet afmaken, doordat het pad was afgesloten i.v.m. lawinegevaar. Wow, dit is wel weer even wat anders! Dus, terug door de sneeuw en genieten van het prachtige witte plaatje om ons heen! Prachtig! Wat een compleet ander landschap dan het afgelopen jaar. Magisch! 's Avonds meteen de keuken in gegaan met het hele team, om wat maaltijden te oefenen. Naast Pauline werk ik de komende maanden samen met Renske en Paul. Zij hebben een zoontje van 3,5 maand. Wij vieren, plus baby, plus hond is al meteen een gezellig team!

Vrijdag was meteen een vrije dag, omdat het ski-seizoen hier werd geopend. Om 9uur stonden we bij de lift, klaar om het seizoen in te wijden. Helaas was er de hele dag te veel wind, dus de gondel is de hele dag gesloten gebleven. Wat overbleef was de oefenwei onderaan de lift. Ik moet eerlijk zeggen dat dit voor mij niet zo'n ramp was, want ik heb hier prima kunnen kijken wat ik nog kon. Pauline, Paul en ik hebben ons zelfs nog de hele dag goed vermaakt en ik heb meteen mijn ski-skills kunnen oefenen. Aan het eind van de dag ging het al een stuk beter en voelde ik me veeeeeeel zekerder. Dus voor mij absoluut geen verloren dag!

Zaterdag en zondag (vandaag) zijn we flink druk geweest met opruimen en schoonmaken. Vrijdag komen de eerste gasten, dus het is de komende week nog even bikkelen om alles op tijd gast-klaar te hebben. Op dit moment maken we lange dagen, omdat we met z'n allen samen werken. Zodra de gasten komend weekend hier zijn, hebben we allemaal onze eigen diensten en werktijden, waardoor ik meestal de ochtend of de avond vrij heb. Dat betekent tijd om te genieten van de bergen en de sneeuw, en tijd voor mijn twee doelen!

Op deze blog zal ik regelmatig nieuwe verhalenen foto's plaatsen. Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom. Ik heb de e-mailadressen gekopieerd vanuit mijn vorige blog, maar als je dit keer geen mail wil krijgen als ik een nieuw verhaal heb geplaatst, dan kan je jezelf afmelden via de e-mail die je van reismee.nl krijgt, of mij een mailtje sturen met de vraag je e-mailadres uit de lijst te halen.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je weer met me meereist! The journey continues!

Voor nu alvast: iedereen een fijne kerst gewenst!!

Liefs,

Anne-Monique