Lieve mensen!

Wat vliegt de tijd en wat heb ik weer veel leuke dingen met jullie te delen!
Op de dag van mij laatste update arriveerden 's middags mijn ouders. Zij hadden een week Berghut geboekt om er even tussenuit te zijn en om mij in deze omgeving aan het werk te zien. We hadden net alle spullen naar boven gebracht toen de deur van de Stube open ging en er opeens nog iemand met een bekend gezicht binnen kwam lopen. Even was ik in de war en dacht ik 'dat kan helemaal niet, die zit in Nederland', maar toen er achter haar aan nóg een bekende om de hoek keek, viel mn mond open van verbazing. Annette & Mathilde, twee vriendinnen, hadden ook besloten een weekje vakantie te komen vieren in de Berghut, en hadden dit bewust stil gehouden. Een enorme verrassing dus! En erg leuk dat ik dus opeens al allemaal mensen kende! Er volgde een hele leuke, maar hele drukke week. Er was voor ons als Berghut-team net een nieuw rooster in werking getreden, ik had net allemaal leuke contacten in het dorp opgedaan die ik graag wilde onderhouden, ik wilde wat tijd voor mezelf nemen en natuurlijk ook zoveel mogelijk leuke dingen doen met 'mijn bezoek'!

Op zondag ben ik met mijn ouders naar de iglo geweest, om even te laten zien wat ik zo heerlijk vind aan deze wereld. Er was weer erg veel sneeuw bijgevallen, dus dit leverde lachwekkende taferelen op. 's Avonds lekker uit eten geweest met zowel Annette & Mathilde, als mn ouders, dus een mooie en gezellige combi. Maandag ben ik met mn ouders aan het einde van het dal wezen langlaufen. Ik had gedacht dat dit me vrij makkelijk af zou gaan na al die uren op de skies, maar dat viel me zwaar tegen! In mijn herinnering was het langlaufen niet zo lastig, maar nu lag ik al binnen 5 minuten twee keer op mn gat. Hoewel het een prachtige tocht was, het heerlijk rustig was en we een grote roedel herten hebben gespot, was het eerste wat ik dacht: de volgende keer maar weer 'gewoon' skiën!

Op woensdag gingen Annette, Mathilde en ik skiën. Het was de 's ochtends al flink aan het sneeuwen en waaien, maar aangezien ik zelf liever in wat slechter weer ski, omdat je dan in verse poedersneeuw skiet en er minder mensen op de piste zijn (en het mn enige vrije dag die week was), besloten we de gok te wagen. Boven op de berg bleek het weer echter nog onstuimiger te zijn, waardoor we regelmatig geen hand voor ogen konden zien en bijna weggewaaid werden. Nadat we een late lunch hadden gehad bleek de storm zo heftig te zijn dat de liften allemaal waren gesloten en het afgeraden werd om nog naar beneden te skiën. Zeker als ik me inmiddels op mn skies voel, wilde ik de afdaling wel wagen, maar daar was niet iedereen het mee eens. Dus toch maar 'geduldig' wachten op nieuws. Aan het eind van de middag moest uiteindelijk iedereen vanuit het restaurant naar de gondel en werden we in slow-motion naar beneden gelaten. Ik had de meiden net verteld over mijn avonturenlijstje, waar dus onmiddelijk kon worden bijgeschreven (en afgevinkt!): 'Een dagje op stap met Annette & Mathilde'! De storm heeft nog de hele avond aangehouden, onze avondactiviteit moest helaas gecanceld worden en de ochtend erna was het dal afgesloten i.v.m. lawinegevaar, maar verder was er donderdagmiddag al nauwelijks meer iets te merken van het weer van de dag ervoor. Met mijn ouders ben ik toen het dal eenmaal weer open was, nog even naar Zell am See geweest om te wandelen en het stadje te zien. Op de terugweg heb ik me laten afzetten in de apres-ski bar, waar Paul met een vriend en de meiden was. Na een paar gezellige uurtjes ben ik met Annette gaan rodelen. Ohw wat was ik blij dat zij het WEL kan. Zolang ik niets doe, gaat het kennelijk allemaal een stuk beter, haha! Daarna met een grote groep uit eten geweest en nog even naar Shakesbeer, mijn stamkroeg hier. Leuk om even wat vrienden hier te hebben en hun kennis te laten maken met mijn Oostenrijkse leven van dit moment!

De dag erna heb ik een lichte hersenschudding opgelopen, door een botsing tussen mijn hoofd en de achterklep van de auto. De auto won. Dus even over met alle gekkigheid en even rust nemen. Niet bepaald mijn sterkste kant. Toen de week erna een groot carnavalsfeest in het dorp was, kon ik het dus ook niet laten om toch nog 'even' mn gezicht te laten zien. Erg gezellig en ik heb geweldige outfits gezien, maar mijn hoofd was het er toch nog iets minder mee eens.

Een paar dagen later was het tijd voor een ander puntje van mijn avonturenlijstje. Nel, Renske, Pauline en ik zijn die dag gaan paragliden! Het was een van de eerste prachtige dagen van het seizoen. Strakblauwe lucht en bijna warm. Omdat we zagen hoe snel de sneeuw weer van de bomen verdween, besloten we dat als we dit nog een keer wilden doen met uitzicht op ons prachtig besneeuwde dal, we snel moesten zijn. Gelukkig heeft Nel er meteen werk van gemaakt en konden we de dag na ons telefoontje al terecht. Op deze prachtige dag camera's mee, skies aan en met de lift naar het hoogste puntje van de berg. Hier werden we in onze outfit gehezen en kregen we de boodschap: 'We gaan hier naar beneden. Ski zo hard als je kan, rechtuit en vooral NIET remmen!'. Even spannend, maar voor ik het wist hing ik in de lucht. En vanaf dat moment kon ik maar 1 ding doen: genieten!! Zwevend boven dit prachtige dal, boven besneeuwde paadjes en boven de piste. De piste ziet er van bovenaf opeens zo anders uit! Zwaaien naar de mensen op de piste, rondjes draaien, lachen en gillen, gewoon omdat het kan! En mn Aussie-woorden kwamen ook weer veelvuldig voorbij: WHAAAAA, WOW, WOW, WOW!!

De vrijdag na dit avontuur werd ik 's avonds gebeld door het clubje Nederlandse ski-/snowboardleraren waar ik wel vaker mee ga stappen en na het stappen vaak nog even een drankje doe, omdat hun huis zo'n 15 min lopen vanaf de kroeg is en ik daarna nog 30 minuten verder moet. Met de kou die we hier hebben gehad is dit geen overbodige luxe! Maar goed, ze belden mij met de vraag of ik die avond mee wilde gaan stappen in Kaprun, zo'n 35 minuten rijden vanaf Rauris. Stappen in een ander dal staat ook op mn avonturenlijstje, dus ik ben van de partij! Na wederom een zeer geslaagde avond in een andere omgeving, leverde ik als BOB iedereen weer veilig thuis af. Om niet naar huis te hoeven lopen, mocht ik van Mario in zijn auto gewoon doorrijden naar huis en maakten we de deal dat ik hem morgen op zou halen met zijn auto. Zo gezegd, zo gedaan. Dacht ik. Toen ik zaterdagmiddag echter het erf van de benedenbuurman (want daar staan met de drukte de persooneelsauto's) op liep, stond de auto er niet. Nergens een klein blauw auto'tje te zien. Toen ging ik toch even aan mezelf twijfelen: ik heb toch echt hier geparkeerd? Ja dat weet ik zeker! Ik rondkijken en rondlopen, toen zag ik iets op de grond liggen wat op glas leek... Nee toch, die auto is toch niet gejat!?!? Ik heb echt alle deuren op slot gedaan en de sleutel in mn hand! Na overleg met lood in mn schoenen besloten Mario te bellen, krijg ik tot 2 keer toe de voicemail.. Toch maar mijn afspraak nakomen en dan maar even een andere auto lenen om hem op te halen. Maarja, ik zat wel helemaal in de stress, het zal mij toch niet overkomen dat de auto van iemand anders, die ik 1 keer een nachtje leen, gejat wordt, hier in het kleine en stille Rauris waar nooit iets gebeurt!?! Onderweg in de auto naar Rauris komt er een auto me tegemoet rijden: klein blauw auto'tje! Onmiddelijk ben ik omgedraaid en teruggereden, al schreeuwend, van opluchting: klojo! En wie stond er met een big smile even later op de parkeerplaats? Juist! Meneer had zn telefoon in de auto laten liggen en was hierheen komen wandelen om 'm op te halen. Toen had hij bedacht dat het eigenlijk wel grappig was me de stuipen op het lijf te jagen! En me nog even extra te laten zweten door zn telefoon niet op te nemen! Pfff, niet goed voor mn hart dit!

De week erna hadden we als nieuwe activiteit in de Berghut een igloborrel. Ik heb mijn creativiteit getriggerd door een schatkaart te tekenen, welke de gasten moesten gebruiken omde iglo verderop in het dal te vinden. Ik ben 's middags met Hans, Nel en hun kids die kant op gegaan om alles voor te bereiden. Bepakt met zware bakpacks, gevuld met eten, drinken, hout en fakkels, in de ene hand allerlei scheppen en in de andere een sleetje met kleedjes erop, was het nog een aardige wandeling naar de iglo toe. Helemaal toen er van het paadje niets meer over was en we zo ongeveer moesten sneeuwzwemmen, realiseerde ik me dat ook dit weer een uniek avontuurtje was! Uiteindelijk moesten we de iglo ook nog uitgraven, maar een geslaagde borrel was het!

Die week zat Amber twee dalen verderop vakantie te vieren. Als je zo dicht bij elkaar zit, dan is het natuurlijk wel erg leuk om even te meeten! Voor mij ook meteen weer een mooie gelegenheid om het dal uit te komen en wat meer van de wereld te zien! Even een middagje naar Dorfgastein en heerlijk om, al was het veel te kort, even samen een afdaling op de skies te maken en even te kunnen kletsen! Het skigebied bleek zoveel groter dan hier in het dal, dat ik vorige week met een gemixt gezelschap nog een dag terug ben geweest. Met Pauline (collega), Kevin (Nederlandse skileraar) en Ramos (Engelse standplaatshost) hebben we Dorfgastein & Grossarl een dag onveilig gemaakt. Een prachtig zonnige dag, een uitgestrekt gebied en een heleboel lol, helemaal top! Hiermee is het onderdeel 'skiën in een ander gebied' op mijn avonturenlijstje, nogmaals afgevinkt!

Afgelopen zaterdagavond ben ik met een paar collega's bij de Nachtslalom in Rauris geweest. Er bleken een heleboel fanatiekelingen op deze wedstrijd af te komen, zowel locals als anderen, van jong tot oud. Vooral de 'motorcross hill climb' als afsluiter, vond ik erg gaaf om mee te maken!

Wat mijn werkzaamheden in de Begrhut betreft, heb ik nu zo ongeveer alles wel gedaan. Ontbijten, lunches, diners, ondersteuningen, schoonmaak, boodschappen, stube, noem maar op. Ikheb veellange dagen gemaakt en heb gemerkt dat ik soms niet zoveel voldoening uit het werk kan halen, als ik zou willen. Voor mezelf is hetdus extrabelangrijk is om energie te halen uit leuke dingen en andere mensen. Toen ik vanmiddag met Rens boven op de berg op de skiesstond en toen ik gisteravond in de kroeg aan een tafeltje zat met Paul, Mario & Kent, realiseerde ik me datdeze menseneen belangrijke rol zijn gaan spelen in mijn leventje hier. Vooral de mix van de goeie gesprekken en ontzettend met elkaar kunnen lachen, maakt dat ik, ook hier en nu weer, dankbaar ben voor de mensen om me heen. Ik ben nog steeds veel over mezelf aan het leren, waarbij ook Hans, Nel en een aantal bijzondere gasten een belangrijke rol hebben gespeeld. Wat dat betreft ben ik hier nog niet klaar en weet ik dus ook nog niet wanneer ik weer in Nederland zal zijn. Sowieso eind april even, voor een belangrijke gebeurtenis die ik niet wil missen, maar voor hoe lang, en wat mijn plannen daarna zijn, dat is voor mij nog net zo'n grote vraag als voor jullie! Één ding heb ik me hier wel gerealiseerd:

'I'd rather travel and see the world, than sit at home, waiting for my life to pass. '